’t Is moeilijk bescheiden te blijven – als je zo goed bent als ik

Hoge bomen vangen veel wind!

Wat hebben we het in onze cultuur toch lastig om onszelf in de picture te zetten. Dat hoort toch niet. ‘Wees maar bescheiden’, ‘Wees maar onzichtbaar’, ‘Val niet op’, ‘Doe maar gewoon, dat is al gek genoeg’. We worden door de externe omgeving precies meer gewaardeerd als we niet ‘opvallen’ dan als we ons plek innemen.

Want ja, ‘hoge bomen vangen veel wind’ > dus zullen we maar met zijn alleen van die wind wegblijven? Want zo kan er ons niets gebeuren, zo is het veilig, zo is het goed. 

En we willen zo graag 🙂

Het is niet dat we niet graag willen, tis toch zo fijn om jezelf te mogen zijn. Te zijn wie je bent, met alles wat er is en niet is. Met alle pakketjes waaruit je geleerd hebt, en ook alles wat je nog graag wilt.

We durven al eens in de buurt van het water te komen, heel spannend allemaal. Wat zou het geven als ik erin stap? Wat gaan mensen van me zeggen? Zal het dan wel goed genoeg zijn? Mag het dan allemaal wel? Moet ik niet aan ‘ik weet niet hoeveel criteria’ voldoen voor ik iets de wereld in mag zetten?

Soms zijn we dagen, weken, jaren bezig voor we ook maar in de buurt van het water durven komen, in de buurt van de branding, van de onveiligheid.

We kijken vol afgunst of bewondering naar hoe de andere toch zichzelf laat zien.

En rare is dat als een ander het dan doet dan tonen we vaak hevige emotie.

• “Allez zie die nu bezig, dat is er toch wat over.”
• “Amai die is wel zeker over zichzelf.”
• “Wat een dikke nek.”
• “Wie denk die wel die ze is?”

We reageren met afgunst. Het hoort zo niet.

Ofwel kijken we vol bewondering:

• “Als ik maar zo zou zijn zoals zij is, dan….”
• “Amai die doet het maar he, wauw.”
• “Als ik maar beetje van haar had.”
• “Ze is zo goed bezig.”

En dit terwijl we het allemaal in onszelf hebben. Niemand kan daar ook maar iets van afpakken, het was er al toen we geboren zijn, onze pure zelf en zal nooit niet weglopen ;-).

En dan komt het moment…

En dan komt het moment dat we onze topjes van onze tenen in de branding durven steken, ook al is het zo spannend. Ohhhh, zo spannend. We voelen de koude van het water, en ooohhh wat voelt het ook lekker verfrissend. Wat is het fijn om mezelf te zijn. Wat is het fijn om me te tonen.

En jammer genoeg – omdat we nogal gewoonte dieren zijn, en graag hebben dat iedereen gewoon lekker blijft wie hij/zij is – gaan we dan de andere terug uit het water halen.

• Omdat het beter is dat hij/zij blijft wie zij/hij ervoor was. Dat kennen we namelijk heel goed en dat hoort zo.
• Omdat we het broodnodig vinden de andere te gaan redden want dat is gevaarlijk dat water aan die tenen.
• We zeggen dat het beter is om op afstand te blijven kijken, dat is veiliger.
• We gaan de andere afbreken voor wat zij/hij onderneemt en houden haar/hem klein.

Let’s STOP doing this! Want anders geraken we ‘stuck in the mud’ en dat voelt al zeker niet altijd zo prettig aan. Gevoel vast te lopen en dan maar aan te modderen.

Zullen we elkaar dan wat ‘encourageren’?

Wat als we elkaar daar nu wat meer zouden in encourageren, in ondersteunen. Dat als we met onze tenen in het water gaan zeggen:

• “JA SUPER, goed bezig, doe dat ander teentje ook maar, dat komt wel goed.”
• “Ik sta naast je en vang je wel op straks, probeer maar.”
• “Probeer maar met je ganse voet, als het niet lukt, was ik hem straks wel af.”

Ik voel mijn hart al helemaal warm worden, want ik heb me ondertussen omringd door dit soort mensen. Mensen die me encourageren, die me soms een stukje meedragen op mijn weg, mensen waar ik het al eens kan toelaten dat ze voor me zorgen. Elk ben ik ze heel dankbaar. Ze hebben geholpen aan mijn weg te timmeren, met vallen en opstaan. Hierin kunnen we keuzes maken, ons omringen met mensen die ons dragen en positief stimuleren.

Mogen we gewoon VIEREN dat we er zijn? Vieren dat we bestaan? Ons bestaansrecht!

Wat als het eruit zou zien als dit beeldje, gewoon ervoor gaan.

YEAAAHHHH, I’m happy to be alive! Bedankt mijn moeder, mijn vader om me op de wereld te hebben gezet. Bedankt alle medereizigers voor de lessen, liefde, warmte en nog vele andere dingen die ik wel en niet heb mogen ontvangen.

VOORAL BEDANKT AAN MEZELF. Wat ben je toch een ontzettend tof en goed mens en wat goed dat je op deze wereld bent. En iedereen, VOORAL JEZELF hebt het recht om hiervan mee te genieten. Te genieten van jou als mens, te genieten van de tijd met jezelf en anderen.

Laat jezelf zien, met wat er is en niet is, het is zo mooi. Zet het niet in de schaduw, geef er wat zonnestralen aan, wat waterdruppels, wat voeding. Laat het niet verwelken, maar straal verdomme, want je bent het verdikke meer dan waard. Geniet van jezelf en van je dag. That’s what you have and will never lose.

Wil je meer inspiratie? Neem dan een kijkje bij ons aanbod of volg ons op Instagram.