Mijn verhaal
In dit artikel deel ik graag meer over mijn persoonlijke verhaal, het verhaal achter Els Van Laecke. Het is een stevige reis geweest maar ook een reis waar ik heel dankbaar voor ben.
Luister je ook graag een podcast? Al onze afleveringen vind je hier.
Twintig jaar had ik geen contact
Twintig jaar had ik geen contact met mijn moeder, twintig jaar; meer dan de helft van mijn leven. Afgelopen jaren mocht ik haar herontdekken en dat was alleen mogelijk door het werk dat ik op mijzelf gedaan heb. Iedereen dient te weten dat alleen jijzelf jezelf kan omarmen voor wie je bent als je ook kunt omarmen waar je vandaan komt. Als je je moeder, je vader kunt accepteren voor wie ze zijn en daar niet langer mee vecht.
Geen veroordeling
Ja, ik ben Els van Laecke en ik ben de dochter van een alcoholiste en ik ben de dochter van iemand die psychisch ziek was. Ondanks wat ik nu zeg, zit er geen veroordeling richting hen. Mijn moeder en mijn vader die hebben echt alles gegeven wat zij konden en wat voor hen mogelijk was.
Als iemand psychisch ziek is dan kan die niet met zijn aandacht aanwezig zijn bij zijn kinderen. Dan ben je ergens in nowhere land. Ik weet wel dat mijn vader op momenten superlief was voor ons en leuke dingen met ons ging doen. Maar hij was er niet. Hij was er fysiek wel maar hij was er niet bij met zijn gedachten. Hij had het soms lastig met zichzelf.
Mijn moeder
Ik weet ook dat mijn moeder het beste gedaan heeft wat ze kon. Laten we niet vergeten; haar beste vriend was alcohol. Dat had zeker consequenties, ook op haar aandacht naar ons. Ook zij was er niet, zij was ergens in een andere wereld.
Ze zei onlangs nog: “Els het laat mij toe om er even niet te zijn en niet de realiteit onder ogen te hoeven zien”. Wie ben ik dan? Wie ben ik om daar een oordeel over te hebben als haar dat helpt om even weg te zijn van deze wereld. Die wereld die voor haar ook wel heel donker en duister is geweest soms.
Ik, Els Van Laecke, had je nooit gelooft..
Ik had je nooit gelooft als je het een paar jaar geleden tegen me had gezegd. Ik had niet geloofd dat ik zoveel meer in mezelf zou gaan geloven dankzij het eren van mijn ouders. Dankzij het eren en dankbaar zijn voor wat ze mij hebben gegeven. Om te te aanvaarden om wie ze zijn. Want dankzij hen doe ik wat ik nu doe als trauma coach, dankzij hen schrijf ik nu deze blog. Dankzij hen kan ik nu heel veel mensen inspireren om zichzelf te laten zien, ook als onze ouders dat niet konden. Anders zat ik hier niet.
Dus mama, papa; het mooiste geschenk hebben jullie mij al gegeven: dat ben ik zelf.
Deze aflevering beluister je hier als aflevering op Spotify.
Bekijk onze 12 daagse opleiding tot trauma coach en leer je klanten van overleven naar LEVEN gaan.
